آیا سرمایه گذاری خارجی کفر و گناه کبیره است ؟
- توضیحات
- :::
- دسته: اقتصادی |
- منتشر شده در چهارشنبه, 24 شهریور 1395 13:00 |
- بازدید: 307 |
حیات غرب - غلامرضا تاجگردون بر لزوم پیش‌بینی حداقل ٦٠ تا ٧٠ میلیارد دلار سرمایه خارجی در برنامه ششم تأکید کرد و گفت: اگر این را قبول نداریم، باید در چهار طرف ایران تابلوي ورود ممنوع سرمایه را بزنیم.
تاجگردون با اشاره به پیش‌بینی رشد اقتصادی هشت‌درصدی در برنامه ششم گفت: برای دستیابی به چنین رشدی که به نظرم به دلایل متعدد فعلا تا حدودی دست‌نیافتنی است، بايد الزاماتی تعریف کنیم؛ زیرا به صرف نوشتن هشت درصد رشد و نرخ بی‌کاری یک‌رقمی، آنچه می‌خواهیم حاصل نخواهد شد. برای این رشد باید اول از همه منابع تجهیز شود. آوردن حداقل ۶۰، ۷۰ میلیارد دلار سرمایه خارجی الزام برنامه است و ما باید شرایط را برای هر دولتی که روی کار باشد، فراهم کنیم.
به گزارش ایسنا، وی افزود: منابع درون کشورمان اصلا اجازه چنین رشدی را بدون ورود سرمایه‌گذاری خارجی نمی‌دهد. شرایط کنونی هم از نظر فضا و قوانین، چنین اجازه‌ای را نمی‌دهد. وقتی دلواپسان فقط با دادن یک مجوز وام پنج‌میلیارد‌دلاری چنین فریاد وااسلاما سر می‌دهند، فکر می‌کنید می‌شود حرف چند صد میلیارد دلاری را جا انداخت؟ طوری صحبت می‌کنند که گویی سرمایه‌گذاری خارجی یعنی کفر. البته دیگر کمتر به این حرف‌ها گوش می‌دهند؛ ولی کسانی که این حرف‌ها را می‌زنند، بی‌کاری جوانان را فقط روی کاغذ می‌بینند. امیدوارم این الزامات در برنامه ششم تصویب شود. اگر قبول نداریم، در چهار طرف ایران تابلوي ورود ممنوع سرمایه را بزنیم؛ ولی به مردم هم بگوییم سطح ما همین است و نمی‌توانیم برای شما و فرزندانتان کار خاصی کنیم. نماینده مردم گچساران در مجلس همچنین از پیشنهادات دیگر کمیسیون برنامه و بودجه برای الزام دولت به افزایش سهم نفت در سرمایه‌گذاری خبر داد.
وی با تأکید بر لزوم توزیع عادلانه‌تر درآمد و بهبود ضریب جینی در برنامه ششم توسعه تصریح کرد: تا حدودی دولت‌ها در این زمینه تلاش کردند و پیشنهادهایی هم ارائه کردند؛ اما آنچه بیش از همه مشهود است، فاصله بسیار زیاد درآمد سرانه بین استان‌های مختلف کشور است؛ بنابراین باید مسیر هدایت منابع را تا حدودی تغییر دهیم و آن را به سمت استان‌های توسعه‌نیافته هدایت کنیم.
تاجگردون با اشاره به رتبه نامناسب کشور در زمینه بهبود فضای کسب‌وکار ادامه داد: تقریبا از این منظر در میان صد کشور دوم هستیم و هر چه هم بخواهیم پول بیاوریم، امکان‌پذیر نیست که بشود و مشکل بهره‌وری و رشد را به وجود می‌آورد. در مملکتی که باید بخش خصوصی و فعالان اقتصادی کار اصلی را انجام دهند، رقیب اصلی‌شان دولت و بخش نزدیک به حاکمیت و بخش عمومی است، هر روز شاهد ازهم‌پاشیدن یک بانک، مؤسسه، نهاد، بیمه و... هستیم. ریشه آن هم عمدتا نهادهای حکومتی و بعضی نهادهای خاص هستند که طبعا بخش خصوصی نمی‌تواند با این نهادها رقابت کند.