حیات غرب – رضا منتظریانی - در ماه های اخیر شاهد حرکتهای مسالمت آمیز مردم برای خواسته های به حق خود بودیم . اجتماعات در اشکال و ابعاد مختلف دیده شده .
این اعتراضات از اجحاف موسسات مالی و بانکهای خصوصی شروع و به مطالبات دیگر اقشار و درخواستهای مدنی کشیده شد .
رسانه ها بعنوان سنسور های بسیار حساس اجتماع عواقب بی توجهی به حرف مردم را بارها و بارها گفتند . اما متاسفانه مسئولین تصمیم ساز بسیار ضعیف با خواست مردم برخورد کردند . تا اینکه این اعتراضات وارد مرحله ای حساس شد و برخی عناصر داخلی و دشمنان برون مرزی بفکر افتادند تا از این نمد کلاهی برای خود بسازند . لذا در غفلت بسیاری از مسئولین حرکات ساختار شکنانه ای در سطح کشور شروع شد . بی شک در برخی از این موارد دشمنان سکانداری کردند.
دشمنانی که با تمام قوا در پشت مرزهای ما در آماده باش کامل به سر می برند و به هیچ قاعده و قانونی پایبند نیستند .
در مرزهای شرقی ،گروه هایی تروریستی مانند القاعده، طالبان، جیش محمد، شبکه حقانی، حرکت انصار، اتحاد الجهادی الاسلامی،جندالله،جیشالعدل،در کمین نشسته اند که با حمایت عربستان سعودی، مدارس وهابی را در پاکستان و نواحی مرزی تأسیس کرده تا تفکر جهاد را در ذهن نوجوانان و جوانان این مناطق ترویج دهند.
در مرز های غربی نیز وضعیتی مشابه داریم که هر کدام در فکر ورود به کشور و استیلا بر بخشی از این سرزمین هستند .
میهن عزیز ما با امکانات و منابع بسیارغنی در طول تاریخ همواره لقمه ای ناب برای استعمار جهانی بوده است . لذا این ویژگی باعث شده چشم طمع به این سرزمین لحظه ای قطع نشود.
البته تا کنون سد مستحکم مردم باعث شده است این رویا های دشمنان محقق نشود . مردم می دانندتضعیف دولت و قدرت مرکزی یعنی شکسته شدن سد و ورود به مرحله ای که بازنده ی آن تنها مردم هستند.در نتیجه خود مردم بیش از دولتمردان مدافع امنیت و آرامش کشور هستند.
همین مردم بعنوان ولی نعمتان مسئولین می دانند ، کنش های اجتماعی و سیاسی خود را متناسب با این اوضاع تنظیم کنند.لذا برای مقابله با اخلالگران به میدان آمدند. زیرا تجربه تلخ افغانستان، عراق، سوریه، لیبی و برخی دیگر از کشورها راپیش رو دارند .
این تهدید فرصتی فراهم آورد تا مردم ضمن بیان خواسته های به حق و قانونی به گوش دولتمردان ، صف خود را با عده ای قلیل جدا کنند .
راهپیمایی های روز های اخیر در محکومیت اخلالگران تر کیبی از اصولگرا و اصلاح طلب و مردم معترض بودند . همه می دانند اگر سیل به راه بیفتد هیچکدام از آنها در امان نخواهند بود . لذا همه دوش به دوش هم یکصدا شدند تا با وحدت دشمنان قسم خورده را نا امید کنند.
امید که این وحدت نوید بخش حرکتی شیرین در اجتماع باشد و قدر این فرصت مغتنم شمرده شود و همچون وقایع دیگر برخی مسئولین دوباره به خواب زمستانی فرو نروند.