سال گذشته(اسفند ۹۲) برای خریدن یک اسباب بازی برای پسرم رفتم خیابان .... (که سخت در آن احساس غریبی می کنم).مغازه را پیدا کردیم و پسرم با خوشحالی یک اسباب بازی را نشان کرد.طبق عادت همیشگی ام با زبان کُردی قیمتش را پرسیدم . اما بر خلاف معمول ناگهان مرد فروشنده با عصبانیت و لحنی پر از تحقیر و خیلی جدی گفت :آقا اینجا شهره ! دهات نیست لطفا کردی حرف نزن

گفتم چرا ؟ بچه ی اینجا نیستی عزیزم ؟
گفت: اتفاقا بچه کرمانشاه هستم و خوشبختانه کردی بلد نیستم !  بعد ادامه داد: تو همان کسی هستی که لهجه دهاتی ها  را به این شهر مظلوم قالب کردی ! گفت: ما فارس هستیم و شما روستایی ها کُرد !
خواستم برایش بگویم که شناختش از تاریخ این شهر تاریخی چقدر !! است و.... اما دیدم نمی خواهد بشنود.پسرم با نگرانی و تعجب ، هاج و واج به فروشنده نگاه می کرد (همیشه دیده بود چقدر مردم با محبت با پدرش برخورد می کردند) اما این بار سخت ناراحت بود و گفت: بابا من اسباب بازی نمی خواهم .من نمی خواهم از این مرد خرید کنم . ولی پسر کوچکم سخت عاشق اسباب بازی شده بود با ناراحتی اسباب بازی را خریدیم و برگشتیم .پسر بزرگم مدام می پرسید چرا این مردم این گونه برخورد کرد؟ و من جوابی نداشتم! تنها سکوت تلخی در آن لحظات درگیرم کرده بود .
یک سال از این ماجرا گذشت .غروبی بود. از خیابان نوبهار می گذشتم .مردی از توی دکان میوه فروشی مرا صدا زد.  ایستادم . با شتاب به طرفم آمد و به شدت و صمیمیت مرا در آغوش می کشید و می بوسید .نگاهش کردم نشناختمش . گفتم باز هم یکی از طرفداران برنامه های کُردی است .
با لهجه ی کُردی کلهری گفت: تو مرا شاید نشناسی .من همان اسباب بازی فروش بد اخلاق نوبهارم و یک سال است که مغازه ام را فروخته ام و رفته ام به استانی دیگر (فکر کنم گفت کرج!؟ ).و از آنجا برنامه کرمانشاه را می بینم. اما حیف تو نیستی !
و باز ادامه داد:پارسال برخورد بدی با تو داشتم .
من هم که کم کم داشت خاطره ی برخوردش در ذهنم زنده می شد ، گفتم تو که «کُردی» بلد نبودی ؟
گفت: بلدم آقا بلدم . ادامه داد و گفت : سخت دلتنگم برای زبان کُردی و سخت ناراحتم برای آن برخورد بدم و آن صبوری تو ؟ گفتم برادر  خوبم کُردها همیشه صبورند و مظلوم . دوباره مرا بوسید و گفت برای چیستانهای قشنگ ات دلم تنگ شده . حالا تو باید مرا ببخشی  و من هم بوسیدمش و دستانش را به گرمی فشردم .به خانه رسیدم به پسرم گفتم :بگو امروز در نوبهار  چه کسی را دیدم ؟ بی هیچ مکثی گفت : حتما همان اسباب بازی فروش ! دوباره باهات دعوا کرد ؟ گفتم نه و داستان را برایش گفتم ...
داستانی که ممکن است برای همه ی هواخواهان فرهنگ و ادبیات کردی در این سالها همواره تکرار شود.