امتیاز هر عامل به پنج‌دسته قابل‌قبول، قابل‌تحمل، ناراحت‌کننده، نامطلوب و غیرقابل تحمل تقسیم‌بندی می‌شوند. امتیازهای کسب‌شده در هر حوزه با یکدیگر جمع می‌شوند و امتیاز نهایی هر شهر مشخص می‌شود. امتیاز نهایی عددی بین یک تا صد است و در نهایت کشورها از بالاترین نمره به کمترین نمره مرتب می‌شوند.  در این نظام اگر نمره کشوری بین 80 تا صد باشد، افراد آن جامعه استانداردهای زندگی مناسبی دارند و بین 70 تا 80 به این معناست که زندگی روزمره مناسب است اما در برخی از جنبه‌های زندگی دشواری وجود دارد. امتیاز 60 تا 70 نشان‌دهنده آن است که عواملی بر زندگی روزمره مردم تاثیر منفی دارند، بین 50 تا 60 حاکی از آن است که سطح زندگی مردم مناسب نیست و امتیاز 50 و کمتر حکایت از زندگی نامطلوب مردم دارد. بر اساس گزارش سال2014 وضعیت زندگی شهری کمی بیشتر از 50 است. بر اساس این گزارش شهرهای کشورهایی که در سال2014 دارای بالاترین نمره بودند به ترتیب استرالیا، اتریش، کانادا، فنلاند و نیوزیلند است و بدترین شهرها از انتهای جدول به ترتیب در کشورهای زیر قرار گرفته‌اند: سوریه، بنگلادش، گینه، نیجریه، پاکستان، الجزایر، زیمبابوه، کامرون، لیبی و ساحل‌عاج.  در صورتی که در گزارش سال2013 این نهاد، تهران و ایران یکی از 10کشور انتهای جدول بود. بر اساس این گزارش نمره 20شهر از کشورهای جهان در سال2014 تغییر کرده و موقعیت بقیه ثابت مانده است و کشورهای ایران، لیبی و اردن بعد از چندین سال توانسته‌اند وضعیت زندگی شهری خود را بهبود ببخشند.