تخم خروسم داری؟
بَگی: برای زیر بابات میخوای؟
بَگی نهار چی داری؟...
و هر جواب بگی شلیک خنده ها ما را به همراه داشت. جالب آنکه این سوال و جوابها همیشه یک چیز بود اما بگی و حاضر جوابی اش چیز دیگری مینمودش.
این ماجرای سوالهای تکراری ما بود و جوابهای بَگی از سر بی خیالی و آشنایی. آنقدر بیخیال و آنقدر آشنا که انگار تا همین دیروز در خانه ی تک تک ما ساکن بوده و تک تکمان را به اسم کوچک میشناسد. بگی را تمام مردم کلان شهر کرمانشاه میشناسند چون قدم میزد و قدم میزد و تخم مرغهای محلی اش را جار میزد.
شاید اگر در کشوری دیگری بود، بگی مجسمه ای داشت چرا که جزیی از خاطرات مشترک تمام ساکنین یک شهر بشمار میرفت. اما کدام خاطره؟ کدام شهر؟ شهری که ویران شد خاطراتش هم به آوارهایش میسپارد...
خیلی وقت است بگی را ندیدم
راستی از این پیره مرد قدم زن و تخم مرغهایش کسی خبر دارد؟
به من خبر دهید.