حیات غرب - يك جزيرۀ بدبخت در سال 1960 توان دفاع نظامی از خودش را نداشت ، چند بار بين ژاپن و انگلستان دست به دست شد ، دسترسی به آب شيرين نداشت و مثل ایران هم نفت زير خاكش نبود ، درآمد سالیانۀ ساکنین اين جزيره کمتر از 500 دلار بود يعنی روزانه 5.1 دلار ...
اما امروز همان جزیرۀ بدبخت :
➕ درآمد سرانه 75 هزار دلار دارد
➕ جزو پنج كشور شفاف دنياست
➕ 5 ميليون گردشگر خارجی در سال دارد
➕ یازدهمین اقتصاد برتر جهان است
اين جزيره سنگاپور است
اما جزیرهای که صد سال از ما عقب بود چطور به اینجا رسید ؟
???? برنامه ریزی
???? جذب بهترین ها از خارج
???? سالم سازی مدیران
???? جلب اعتماد جهانیان
???? جلوگیری از فرار مغزها
???? برتری منافع ملی بر منافع فردی
???? بهره گیری از بهترین مشاوران
???? انعطاف پذیری در سیاستهای کلان
???? حذف مالیات برای سرمایهگذاران خارجی
???? ارتباط سالم با دنیا بر مبنای منافع ملی
???? پرهیز از تفرقه در جامعۀرچند قومیتی
???? پرهیز از خطرناک نشان دادن خود برای دنیا
???? شرکت مدیران در کالج های بزرگ مدیریتی
???? انتقادپذیر بودن و تلاش برای رفع نواقص
???? بیرحمی نسبت به خلافکاران و رشوهگیران
???? نظام قضایی فارغ از جناحهای سیاسی
???? تغییر زبان رسمی کشور به انگلیسی
???? رونق صنعت توریسم و ایجاد اشغال
???? مبارزه با رانت خواری اطلاعاتی
???? برابر دانستن همه انسان ها در برابر قانون
???? آموزش زیستن در جامعه ای پیشرفته از طریق رسانه های جمعی و پاکیزه نگه داشتن محیط زیست خویش به عنوان یک تعهد جمعی
استراتژی مثل سرطان است و بجز هزينه درد هم دارد یعنی اگر برنامه ریزی راهبردی انجام داديم و نقشۀ راه نوشتيم و سند راهبردی تنظيم كرديم اما برای تحقق آنها حاضر نشویم که خیلی از شعارهایی که به آنها عادت کردهایم کنار بگذاریم قطعا کلاهمان پس معرکه است !