دهم اسفند است و فرهنگیان آرام آرام به همکارانی که از بامداد جلوی مجلس‌اند، می‌پیوندند. برخی برگه‌هایی که روی آنها «تجمع سکوت» نوشته شده را بالای سر برده‌اند و یکدیگر را به رعایت آن سفارش می‌کنند. آرام آرام فشردگی معلمان بیشتر می‌شود. اینان که خود را از جای جای تهران و شهرستان‌ها به جلوی پارلمان رسانده بودند، همگی به فراخوان کانون صنفی معلمان ایران پاسخ داده‌اند. در«تجمع سکوت» آدم‌هایی از گرایش‌های سیاسی - اجتماعی گوناگون،همگی برای نه گفتن، نه تنها به فقر، بلکه به فرق، نه گفتن به نادیده گرفته شدن، نه گفتن به بودجه کم و دستمزد نصف خط فقر، نه گفتن به جایگاه معلم در پادویی بنگاه ملکی، دستفروشی، رانندگی، کلاس خصوصی و کار در شرایط سختِ آموزشگاه‌های آزاد و مدرسه‌های غیر دولتی و ... همه این نه‌ها فریاد زده می‌شوند اما در سکوت. فرهنگیان سال‌هاست که دیده نمی‌شوند. پس از روی کار آمدن دولت تدبیر و امید و با توجه به سخنان رئیس‌جمهور روحانی درباره فرهنگیان و آموزش و پرورش، امید در دل بسیاری از آنان شکفته شد، چرا که پس از دو دوره، کسی سکان دولت را به دست می‌گیرد که خود را اهل فرهنگ می‌خواند و دانش‌آموخته‌ای که می‌داند برای به اوج رسیدن، باید ریشه‌های توسعه در مدرسه‌ها را تنومند نمود. اما در دو سال سکانداری ایشان، بودجه آموزش و پرورش افزایش درخور و متناسبی نیافت. بیمه طلایی به ناکارآمدترین شکل خویش درآمد. هنگامی که آموزگار می‌بیند که همه کارمندان دولت هر ماه حق‌الزحمه ماهانه خویش را دریافت می‌کنند، اما هم‌اکنون با گذشت شش ماه از سال آموزشی، تنها حق‌الزحمه مهرماه خود را دریافت کرده اند! باید به چه چیزی بیندیشد؟ به باور بسیاری از فرهنگیان رفتارهای اقتصادی در بخش آموزش و پرورش به شکلی نا‌کارآمد است! آنها می‌گویند وزیر آموزش و پرورش نتوانسته است از حق آنها در کابینه دفاع کند. چگونه وزارتخانه‌ای که سال گذشته 5 هزار میلیارد کسری بودجه داشته است، می‌تواند با سه هزار میلیارد افزایش بودجه برای سال آینده سر کند!؟ نهادی که 99 درصد بودجه‌اش صرف پرداخت دستمزدها می‌شود، چگونه سرپا می‌ایستد؟ با همه اینها، ده اسفند باز معلم بود و کلاس بود و آموزش‌های رفتارهای مدنی. در یک اعتراض آرام، خواسته‌ها روی پلاکاردها بی‌صدا نوشته و بی‌صدا خوانده شد و همه جا سکوت بود و سکوت بود و سکوت. امیدوارم نمایندگان و دولتمردان صدای سکوت معلمان را شنیده باشند که «سکوت سر شار از ناگفته هاست»!

محمدرضا نیک نژاد* * عضو کانون صنفی معلمان ایران