حیات غرب - امیرمؤمنان علیه السلام می‌فرماید: بسیار ستایش کردن از افراد، چاپلوسی است که تکبر را سبب می‌شود و شخص را از عزت دور می‌سازد. بنابراین، از یک سو، ستایش شونده را به فخرفروشی و کبرورزی وا می‌دارد و از سویی دیگر، عزت نفس را از گوینده می‌گیرد. این مسئله از عقده حقارت و پایین بودن اعتماد به نفس ناشی می‌شود. از آن جا که فرد متملق، در خود احساس بی‌ارزشی می‌کند، برای جلب توجه، به چاپلوسی دیگران پناه می‌آورد. چنین شخصی به برخی افراد این فرصت را می‌دهد که از تملق و ستایش دیگران لذت ببرند. بدین ترتیب، با دامن زدن. به این تملق‌ها، خود نیز احساس رضایت می‌کند و در عین حال در خود کم‌بینی زیان باری به سر می‌برد. چاپلوسی و تملق، غرور می‌آورد و مغرور به پند ناصحان گوش نمی‌دهد. بر این اساس، پیامبر گرامی‌اسلام صلی الله علیه و آله وسلم فرمود: هرگاه برادرت را پیش رویش بستایی، چنان است که تیغ بر گلویش نهاده ای». فرد چاپلوس، افزون بر اینکه مرتکب دروغ، نفاق و میدان دادن به ستمگران می‌شود، به نسبت موقعیت ستمگران و آثار ناگواری از تملق و چاپلوسی او پدید آمده، خود، یکی از عوامل فساد و شریک جرم زیان‌ها و خسارت‌های وارد شده از این ناحیه به شمار می‌رود. هر کس به مقدار دخالت، همکاری، تأیید و تشویق خود از دیگران، در پیدایش فساد و ارتکاب جرم‌ها و ظلم، سهیم و شریک است. 

اضافه کردن نظر

نام (الزامی)

تازه سازی

ارسال

لغو