با اين حال اعتصاب بازيکنان پرسپوليس جواب نداد و مشکلات مالي اين تيم همچنان پابرجا بود. پس از رفتن رويانيان که پيشکسوتان پرسپوليس بارها به نحوه قرارداد بستن او با بازيکنان ايراد گرفته بودند، علي پروين با انگيزه زياد روي کار آمد و با اطمينان از رفع مشکلات مالي پرسپوليس سخن مي‌گفت.

 

بلافاصله پس رفتن رويانيان بحث بدهي‌هاي پرسپوليس جدي‌تر از هميشه مطرح شد. صحبت از بدهي 70-60 ميلياردي بود. رويانيان که مي‌گفت بدهي من تنها 5 ميليارد است و باقي اين مبلغ به مديران قبلي مربوط است. با ديدن اين مقدار بدهي دوستان پروين هم که به او قول کمک داده بودند، ميدان را ترک کردند و پرسپوليس ماند و پروين. هر روز مشکلات مالي بيشتر مي‌شد تا جايي که بازيکنان پرسپوليس در اظهاراتي نادر مدعي شدند حتي پول خريد آجيل شب عيد را هم ندارند. پروين هم که چاره‌اي پيدا نمي‌کرد مي‌گفت شرمنده بازيکنان است و حتي نمي‌تواند سر تمرين برود و با آنها رو دررو شود.

 

در اين ميان اظهارات بازيکنان پرسپوليس در نوع خود جالب بود. يک بازيکن مي‌گفت 50 ميليون وام گرفته و بازيکن ديگري مي‌گفت از ساير دوستانش در پرسپوليس و تيم‌هاي ديگر چندين ميليون قرض گرفته است. البته قصد اين مطلب ايجاد تشکيک در اظهارات بازيکنان پرسپوليس نيست اما بايد پرسيد چرا وقتي ميزان درآمد و اعتبارات باشگاه به طور قطعي مشخص نيست قراردادهايي با اين مبالغ بالا با بازيکنان بسته مي‌شود.